De wereld in het klein

Stel je een gewone school voor in Amsterdam-West. Op deze school zitten ongeveer 300 leerlingen met 42 nationaliteiten. Alles wat het leven boeiend en interessant maakt speelt zich hier tussen vier muren af. Er is liefde. In groep 8 stuurt een jongen een vervelende WhatsApp naar een meisje in zijn klas omdat hij niet weet hoe hij anders kan laten merken dat hij haar leuk vindt. Als hij sorry tegen haar moet zeggen staart hij met rode wangen uit het raam. Bij het tutorlezen leest een jongen die naar niemand luistert met een klein meisje uit groep 3. Hij wacht geduldig tot ze de bladzijde heeft gelezen en vertelt haar dat het lezen al veel beter gaat. Hoop zindert door de gangen als er een zang en dans competitie is georganiseerd waarbij echte artiesten jureren. Niet alleen de leerlingen met het meeste talent winnen maar ook de leerlingen die vol overgave en zelfvertrouwen op het podium staan. Er is ook ruzie. Drie jongens in groep 4 zijn meer met elkaar bezig dan met leren lezen en rekenen. Alleen door een blik van de ander kunnen ze al ontploffen. Praten helpt niet, de ander begon altijd. Leerkrachten en ouders zitten met hun handen in het haar terwijl zij alweer voetballen op het plein. Er is vreugde als een leerling na veel instructie en oefenen opeens enorm vooruit gaat. Er is verdriet als blijkt dat leerlingen dingen hebben gezien en meegemaakt die niet voor hen gestemd waren. En tranen als een leerling uit huis wordt geplaatst en niet meer op school komt. Er zijn leerlingen die alles mee hebben en leerlingen die overal moeite voor moeten doen. Een jongen met een spierziekte is bij iedereen geliefd. Maar hij blijft zichzelf met anderen vergelijken en komt er altijd slecht vanaf. Hij is de enige met de sleutel van de lift en alle leerlingen willen met hem mee naar boven of beneden. Toch maken de lift en alle extra begeleiding het verschil met de andere kinderen alleen maar groter in plaats van kleiner. Er is onmacht als het niet lukt om een leerling te bieden wat hij nodig heeft en trots als dat wel lukt. In groep 6 zit een jongen met autisme. Hij roept door de klas en maakt vreemde grappen maar zijn leerkracht en medeleerlingen horen het niet meer. “Hij kan er niets aan doen” zegt een meisje. “Niemand in de klas heeft er last van want we kennen hem”. Elkaar kennen zorgt voor begrip, vertrouwen zorgt voor zelfvertrouwen. Was de rest van de wereld maar zoals deze gewone school in Amsterdam-West.